Τι είναι ένας βομβητής και πώς λειτουργεί

Η λέξη "buzzer" προέρχεται από το γερμανικό "summen" - buzz. Στην ουσία, αυτή είναι μια συσκευή εκπομπής ήχου παραδοσιακά χρησιμοποιούμενη ως διάταξη σηματοδότησης. Μέχρι σήμερα, τα buzzers είναι ηλεκτρομηχανικά και πιεζοηλεκτρικά. Τόσο αυτό όσο και οι άλλοι βρίσκουν εφαρμογή σε διαφορετικές συσκευές.

Ιστορικά, ο πρώτος εμφανίστηκε ηλεκτρομηχανικός βομβητής, ο οποίος είναι ένας ηλεκτρομηχανικός ρελέ με κανονικά κλειστές επαφές μέσω των οποίων το πηνίο αυτού του ρελέ συνδέεται με μια πηγή ρεύματος.

Η αρχή λειτουργίας του βομβητή είναι απλά αδύνατη. Όταν ένα ρεύμα ρέει στο κύκλωμα λειτουργίας του βομβητή, το πηνίο του ρελέ είναι διεγερμένο, πράγμα που σημαίνει ότι η μαγνητική ροή στον πυρήνα του αυξάνεται, υπό την επίδραση της οποίας οι επαφές μέσω των οποίων το ίδιο το πηνίο έχει μόλις τροφοδοτηθεί αμέσως.

Όταν οι επαφές είναι ανοιχτές, η περιέλιξη του ρελέ παύει να λαμβάνει ισχύ, η μαγνητική ροή στον πυρήνα εξαφανίζεται, πράγμα που σημαίνει ότι η κινητή επαφή που μόλις έκλεισε το κύκλωμα ισχύος ρελέ απελευθερώνεται και το ελατήριο βάζει το κύκλωμα στην αρχικά κλειστή του κατάσταση.

Και τώρα, οι επαφές είναι και πάλι κλειστές, το πηνίο αποκτά και πάλι ισχύ και ο πυρήνας προσελκύει και πάλι την επαφή του κινητού ρελέ, σπάζοντας ξανά το δικό του κύκλωμα τροφοδοσίας. Έτσι η διαδικασία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Οι δονήσεις του βραχίονα αναμετάδοσης δημιουργούν ένα βουητό ήχο. Το πηνίο Rumkorff λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο.

Φυσικά, ο βομβητής με βάση το ρελέ κατά τη λειτουργία του δεν παράγει μόνο έντονο θόρυβο παλμού στο κύκλωμα ισχύος αλλά επίσης εκπέμπει ισχυρή παρεμβολή στον ραδιοεξοπλισμό, επομένως ο βομβητής χρησιμοποιείται, μεταξύ άλλων, για τη δοκιμή διαφόρων συσκευών για θωράκιση.

Το κύριο μειονέκτημα του ηλεκτρομηχανικού βομβητή είναι προφανές: η παρουσία ενός κινητού στοιχείου φθείρει τον μηχανισμό και το ελατήριο εξασθενεί με την πάροδο του χρόνου και επομένως ο χρόνος αποτυχίας του βομβητή δεν υπερβαίνει τις 5000 ώρες.

Ωστόσο, εφιστάται η προσοχή στην πρώτη χρήση του βομβητή, που εφευρέθηκε από τον Johann Wagner το 1839, και αναπτύχθηκε περαιτέρω από τον John Mirand, ο οποίος πρόσθεσε ένα κουδούνι στο δονητικό σφυρί. Εμφανίστηκε ένα ηλεκτρικό κουδούνι, που παράγει έναν ήχο χτυπώντας ένα κουδούνι με ένα σφυρί. Το σφυρί κουδουνιού συνδέθηκε με το οπλισμό του ρελέ, το οποίο λειτουργούσε άμεσα στη λειτουργία βομβητή.

Τα πρώτα ηλεκτρικά κουδούνια που εγκαταστάθηκαν σε όλα τα διαμερίσματα ήταν τοποθετημένα κατά προσέγγιση τα ίδια (βλ. Ηλεκτρική συσκευή καμπάνας) Τα κουδούνια των συναγερμών πυρκαγιάς έχουν μια παρόμοια συσκευή, όπως και τα πρώτα κουδούνια που κρέμονται στους σιδηροδρομικούς σταθμούς.

Μια πιο σύγχρονη έκδοση του βομβητή είναι ένας πιεζοηλεκτρικός εκπομπός ήχου, που σχετίζεται με ηλεκτροακουστικές συσκευές και παράγει έναν ηχητικό ήχο ή υπερήχους χρησιμοποιώντας το αντίστροφο πιεζοηλεκτρικό φαινόμενο.

Ένα πιεζοηλεκτρικό τοποθετείται εδώ σε μια λεπτή μεταλλική πλάκα. Στην οπίσθια πλευρά του πιεζοηλεκτρικού στρώματος υπάρχει αγώγιμος ψεκασμός. Ο ψεκασμός και η ίδια η πλάκα είναι οι επαφές στις οποίες παρέχεται ισχύς. Για να αυξήσετε το πλάτος των πολλαπλασιαστικών δονήσεων, ένα μικρό επιστόμιο με μια οπή μπορεί να συνδεθεί στην πλάκα.

Ο πιεζοηλεκτρικός βομβητής τροφοδοτείται από εναλλασσόμενο ρεύμα με τάση από 3 έως 10 βολτ και η συχνότητα του ρεύματος καθορίζει τη συχνότητα του ήχου. Η χαρακτηριστική συχνότητα συντονισμού των πιεζοηλεκτρικών εκπομπό ων ήχου κυμαίνεται από 1 έως 4 kHz, γεγονός που οδηγεί σε ένα ευδιάκριτο buzzing με ηχητική πίεση φτάνοντας τα 75 dB σε απόσταση 1 μέτρου από τον πομπό. Τέτοιοι βομβητές μπορούν να λειτουργούν σαν μικρόφωνα ή αισθητήρες.

Οι πιεζοηλεκτρικοί βομβητές χρησιμοποιούνται σε ξυπνητήρια, παιχνίδια, οικιακές συσκευές και τηλεφωνικές συσκευές.Το υπερηχογράφημα που λαμβάνεται με τη βοήθειά τους χρησιμοποιείται συχνά σε απωθητικά ενάντια στα τρωκτικά, στους υγραντήρες, στον υπερηχητικό καθαρισμό κλπ.